Een exploitatieplan bestaat uit een aantal verplichte en een aantal facultatieve onderdelen. De verplichte onderdelen zijn belangrijk om tot een goed kostenverhaal te komen voor het te ontwikkelen gebied. De facultatieve onderdelen stellen de gemeente in staat om kwalitatieve eisen aan de uitvoering van voorzieningen in het te ontwikkelen gebied te kunnen stellen.
Om te beginnen is er de kaart van het exploitatieplangebied: dit vormt de begrenzing. Die afpaling vraagt om aandacht vanuit een aantal invalshoeken: er is bijvoorbeeld de vraag voor welk gebied een bestemmingsplan wordt gemaakt. Voor welk gebied is een ruimtelijke ontwikkeling voorzien voor de komende 10 jaar? En hoe gaan we het gebied eventueel opknippen in eenheden die ruimtelijk, functioneel en programmatisch met elkaar verband houden? Maken we een of meer exploitatieplannen? Denkbaar is ook een intergemeentelijk exploitatieplangebied dat de grens van een bestemmingsplan overstijgt.
Bestemmingsplannen kunnen overigens betrekking hebben op geografisch niet aaneengesloten gebieden en ook dan is er de keuze om één exploitatieplan of meerdere exploitatieplannen te maken. Het zijn strategische afwegingen in de kraamkamer van de gebiedsontwikkeling die veel aandacht vergen alvorens het contractvorming traject wordt ingegaan.
Exploitatieplankaart
Een exploitatieplankaart (6.13.1.a) behoort een duidelijk, overzichtelijk, beheersbaar en eenduidig beeld te creëren. De exploitatieplankaart vormt een extern communicatiemiddel waarmee informatie naar buiten kan worden gebracht.
Naast deze verplichte kaart is er de grondgebruikskaart (6.13.2.1)
